UITVAARTBEGELEIDING JANNEKE VREELING

Als weetgierig mens ben ik ooit gestart met de School voor de Journalistiek. Ik wilde weten hoe de zaken daadwerkelijk in elkaar staken en was ontzettend nieuwsgierig naar het functioneren van mensen. Die belangstelling heb ik tot op de dag van vandaag. Al gauw merkte ik dat ik goed was in interviewen. Mensen namen mij in vertrouwen en vertelden vaak meer dan nodig was. Ik ervoer het als misbruik hun gegevens om te zetten in een verhaal en dat te gelde te maken. Mijn interesse in de mens bleef echter.

Lang was ik zoekende naar een vorm waarbij ik het gevoel had: ja dat past bij mij.Tot de dag dat een vriendinnetje mij vertelde dat ze uitvaartbegeleidster was. Ik voelde meteen: dat is iets voor mij. In de uitvaart ging het om iets wezenlijks: de dood. De dood brengt altijd iets teweeg. Er gebeurt iets waarvan niemand weet heeft. Behalve dat er voor altijd iets onomkeerbaar verandert voor alle betrokkenen. De ander – de nabestaande – is belangrijk. Het gaat erom dat die goed door het eerste proces van afscheid wordt geleid. Dat is immers de start van een goede rouw.  Op dat moment kwamen alle punten die bij mij aansluiten samen. Ik kon in contact met de nabestaande doorvragen en wat ik hoorde meteen in daden omzetten ten dienste van hem of haar. Nu kon ik mijn opgedane kennis gebruiken voor iets nuttigs zonder dat ik het gevoel had als doorgeefluik te werken. De grootste voldoening is terug te horen dat betrokkenen blij zijn met het verloop van het afscheid.